بررسی تأثیر تست های تحریکی بر روی الکترودیاگنوزیس موارد بالینی سندرم تونل کارپ

چکیده: مقدمه و هدف: بررسی هدایت عصبـــــی حساس ترین روش تشخیص سندرم تونل کـارپ می باشد، ولی این تست در بعضی موارد خفیف سندرم تونل کارپ طبیعی است. بـــررسی هدایت عصبی بعد از یک تست تحریکی عصب مدیان ممکن است در تشخیص موارد خفیف سندرم تونل کارپ کمک کننده باشد. هدف از این مطالعه تعیین تأثیــــر تست های تحریکی بر روی الکترودیاگنوزیس موارد بالینی سندرم تونل کارپ می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه تحلیلــــی به صورت مورد ـ شاهدی بر روی 20 بیمــار (20 دست) بـــا علایم سندرم تونل کارپ و تست های الکترودیـــاگنوستیک طبیعی و20 داوطلب سالم (20 دست) در بیماران مـــراجعه کننده به بیمارستان شهید چمران وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1384 انجام شد. روش نمونه گیــری به صورت نمونه در دسترس مبتنی بر هدف بود. معیارهای هدایت عصبی اندازه گیری شده شامل؛ تأخیر زمانی حسی، ســـــرعت هدایت عصبی، تأخیر زمانی ترکیبی، تأخیر زمانی حرکتی و ارتفاع موج حرکتی عصب مدیان بودند. این معیارها قبل و بعد از 5 دقیقه فلکسیون کامل مچ دست اندازه گیری شدند. داده های جمع آوری شده در پرسشنامه ثبت گردید و سپس با استفاده از نرم افزار آماری spss و آزمون پارامتریک تی زوجی تجزیه و تحلیل انجام شد. یافته ها: افزایش تأخیر زمانی حسی و کاهش سرعت هدایتی عصب مدیان بعد از فلکسیون مچ دست نسبت به قبل از آن در گروه بیماران معنی دار بود (05/0 p<)، اما در گروه کنترل تغییر معنی داری در معیارها وجود نداشت. نتیجه گیری: اندازه گیری تأخیر زمانی حسی و سرعت هدایتی عصب مدیان بعد از 5 دقیقه فلکسیون کامل مچ دست می تواند زمینه ای جهت تعیین معیـــارهای حســـاس تری بــرای تشخیص الکترودیاگنوستیک سندرم تونل کارپ باشد. واژه های کلیدی: عصب مــــدیان، سندرم تــونل کارپ، تست الکتــرودیاگنوستیک، تست تحریکی